«Να ξαναγινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι» τραγουδούσε κάποτε ο Γιώργος Κοινούσης. Αυτό ακριβώς το «κάποτε», θέλησαν να ζωντανέψουν τα «αγόρια» και τα «κορίτσια» της 18ης Σειράς της Παράγκας. Συμπληρώνοντας 55 χρόνια από την αποφοίτησή τους από το θρυλικό «Ξύλινο Γυμνάσιο», θέλησαν να ξαναθυμηθούν εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς, της ξενοιασιάς αλλά και της δυσκολίας. Δευτέρα 23 Οκτωβρίου και στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δήμου Περιστερίου, που ευγενικά μας παραχωρήθηκε, κάτω από το κτίριο του Δημαρχείου, σημειώνεται, θα λέγαμε sold out, αν είχε εισιτήριο. Με άλλα λόγια τίγκα στον κόσμο. Μερικοί είχαν να ιδωθούν από τότε. Μερικοί καλαμπούριζαν. Μερικοί προσπαθούσαν να θυμηθούν. Τι να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε φαλάκρες και ρυτίδες! Δεν προβλέψαμε να κρεμάσουμε ο καθένας στο στήθος του ένα ταμπελάκι με τ’ όνομά του. Θα διευκολύνονταν πολύ τα πράγματα. Μερικοί (γειά σου φίλε Μιχάλη) έκλαιγαν, από την ώρα που μπήκαν στην αίθουσα, μέχρι το τέλος της συνεστιάσεως. Μία εκτόνωση χρειαζόταν. Και την έδωσε η χορωδία του Συλλόγου «Η Γενιά της Παράγκας». Όμορφες παρουσίες, υπό την διεύθυνση του κ. Γούσα Παντελή, τραγούδησαν σχετικά με την περίσταση τραγούδια, που τα σιγοψιθυρίσαμε όλοι. Όμως εκείνο που (ξανα)συγκλόνισε, ήταν το «Ξύλινο Γυμνάσιο». Είναι ο ύμνος της παράγκας, που πάνω στη μαγευτική μουσική του Νίκου Ιγνατιάδη «Κόκκινο γαρύφαλλο» ο αλησμόνητος Σεραφείμ Ευαγγελίου προσάρμοσε τους θαυμάσιους στίχους του. Η γιορτή ξεκίνησε με τους… θεσμούς. Ο αεικίνητος Δήμαρχος κ. Παχατουρίδης και η πρόεδρος του Συλλόγου «Γενιά της Παράγκας» κα Κική Αθανασοπούλου, χαιρέτισαν την εκδήλωση. Και την σκυτάλη πήραν τα «παιδιά» της 18ης Σειράς. Μίλησαν πολλοί. Τι είπαν όμως; Λίγα πράγματα καταλάβαμε. Και δεν έφταιγαν σ΄ αυτό μόνο τ’ αυτιά μας. Τι να καταλάβεις από κάποιον που διαβάζει ένα κείμενο πνιγμένος στους λυγμούς των αναμνήσεων; Τι να καταλάβεις από την πρώην όμορφη κοπέλα και νυν σεβάσμια κυρία (για να μη πω γιαγιά), όταν ο κόμπος στο λαιμό δεν την αφήνει να αρθρώσει λέξη; Κι’ όμως! Αυτό ακριβώς κατάλαβαν όλοι. Τον κόμπο στο λαιμό. Και άκουγαν. Και γέλαγαν. Και χειροκροτούσαν. Και δάκρυζαν. Και ξαναγέλαγαν. Και ξαναχειροκροτούσαν, γιατί τότε, είχαν ξαναγίνει πιτσιρίκοι.