Το χρονικό της εκδήλωσης
γράφει ο Γιώργος Παπαθανασίου
1. Το ιστορικό – Η προετοιμασία Το 1992 είχε πραγματοποιηθεί από τη 18η Σειρά της Γενιάς της Παράγκας μια πανηγυρική επετειακή εκδήλωση με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τότε 30 ετών (αποφοίτηση το 1962) και είχε δοθεί η υπόσχεση να πραγματοποιηθεί η επόμενη με το κλείσιμο της 50ετίας. Η υπόσχεση αυτή μολονότι ξεκίνησαν κάποιες προσπάθειες το 2012 δεν κατέστη εφικτό να εκπληρωθεί. Εφέτος τον Ιούνιο σε συνάντηση συμμαθητών, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης μιας 55ετιας από την αποφοίτησή μας, επαναφέραμε την ιδέα πραγματοποίησης της υπεσχημένης εκδήλωσης. Η ιδέα έγινε αποδεκτή και ομάδα συμμαθητών και συμμαθητριών αποτελούμενη από τους Λευτέρη Μπένο, Χρήστο Μπολώση, Γιώργο Παπαθανασίου, Μιχάλη Πουλίτση, Δήμητρα Αλυφαντή, Γεωργία Λασποπούλου και Καίτη Σαββαίδου ανασκουμπώθηκε, μοιράσθηκαν αρμοδιότητες και άρχισαν οι σχετικές προετοιμασίες. Καταρχάς αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση τον Οκτώβριο (συγκεκριμένα ορίστηκε για την 23.10.2017, ημέρα Δευτέρα ) με πρόγραμμα που θα περιελάμβανε βασικά μια Ιστορική αναδρομή στη σχολική περίοδο 1956-1962 (την εποχή δηλαδή εκείνων των μαθητικών μας χρόνων) και στις σχέσεις που αναπτύξαμε μεταξύ μας πολλοί από μας στη συνέχεια) και θα τελείωνε με συνεστίαση σε κέντρο διασκέδασης. Για το χώρο της εκδήλωσης ζητήσαμε και μας παραχωρήθηκε από το Δήμο Περιστερίου η αίθουσα εκδηλώσεων (αμφιθέατρο κάτωθεν του Δημαρχείου). Ζητήσαμε επίσης από τη Χορωδία του Συλλόγου να συμμετάσχει και συμβάλει στην επιτυχία της εκδήλωσης, αίτημα που έγινε αποδεκτό και συμφωνήθηκε με το Μαέστρο Παντελή Γούσα το ρεπερτόριο των επιλεγμένων τραγουδιών, με τα οποία θα περιβαλλόταν η εκδήλωση. Τέλος ειδοποιήθηκαν έγκαιρα όλοι οι συμμαθητές και όλες οι συμμαθήτριες, των οποίων είχαμε ή βρήκαμε στοιχεία επικοινωνίας, ενώ παράλληλα συγκεντρώθηκε το κατάλληλο φωτογραφικό και ιστορικό υλικό για τις ανάγκες της εκδήλωσης. 2. Η Εκδήλωση Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 17.30΄απόγευμα . Αρχίζουν να προσέρχονται οι συμμαθητές και συμμαθήτριες και οι λοιποί προσκεκλημένοι. Γίνονται αναγνωρίσεις και διαχύσεις, σταματούν να ρίξουν μια ματιά στο φωτογραφικό υλικό που είναι αναρτημένο σε τοποθετημένα στην είσοδο του Αμφιθεάτρου stands και εισέρχονται στο Αμφιθέατρο, όπου σε videοwall εναλλάσσονται φωτογραφίες και λοιπά ενθύμια από τη μαθητική περίοδο και από άλλες εκδηλώσεις. Στις 18.15΄ ξεκινά το πρόγραμμα η Χορωδία , υπό την καθοδήγηση του Μαέστρου Παντελή Γούσα, και τραγουδά σε σπονδυλωτή συνέχεια πρώτα τον ύμνο του Συλλόγου της Γενιάς της Παράγκας «Ξύλινο Γυμνάσιο» και αμέσως μετά « Τα μαθητικά τα χρόνια» της Άννας Βίσση και το «Καλωσόρισμα» των Νταλάρα - Πάνου & Χάρη Κατσιμίχα. Αμέσως μετά ανεβαίνουν στο πάλκο τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής της εκδήλωσης, εκ μέρους των οποίων οι Γ. Παπαθανασίου και Δήμητρα Αλυφαντή καλωσορίζουν τους συμμαθητές, τις συμμαθήτριες και τους λοιπούς προσελθόντες Το αμφιθέατρο ήδη είναι γεμάτο από κόσμο. Την εκδήλωση τιμούν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Περιστερίου κ. Ανδρέας Παχατουρίδης, η Αντιδήμαρχος κα Μαρία Τσιώτα - Μάρκου, η Πρόεδρος ΟΠΑΑΠ κα Κορόγιαννη Πολυξένη και η Πρόεδρος του Συλλόγου της Γενιάς της Παράγκας Κική Αθανασοπούλου. Την εκδήλωση καλύπτει από πλευράς λήψης φωτογραφιών και videoσκόπησης ο συμμαθητής μας Μιχάλης Μαυρομάτης. Τη σκυτάλη για την παρουσίαση του προγράμματος παίρνει στο εξής η Λίνα Μπένου, κόρη του συμμαθητή μας Λευτέρη Μπένου. Η Λίνα καλεί το Δήμαρχο και αμέσως μετά την Πρόεδρο της Γενιάς της Παράγκας να χαιρετίσουν την εκδήλωση, όπερ και έγινε. Στη συνέχεια γίνεται ειδική αναφορά στους συμμαθητές και συμμαθήτριες που έφυγαν πρόωρα, γιατί τούτη η γιορτή είναι αφιερωμένη και σ’ εκείνους. Ακολουθεί προβολή στην οθόνη των ονομάτων των συμμαθητών και συμμαθητριών, που δεν είναι πια κοντά μας και τηρείται ενός λεπτού σιγή στη μνήμη τους συνοδευόμενη από τη μουσική προσευχή Μποτνιάρσκι. Μετά τη συγκινησιακή φόρτιση έρχεται η ώρα να δοθεί ο λόγος στους τότε μαθητές και μαθήτριες της 18ης Σειράς, να θυμίσουν κάποια πράγματα που σημάδεψαν τη μαθητική μας ζωή πριν από 55 χρόνια, αλλά και τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν στη μετά τη μαθητική ζωή περίοδο μέχρι σήμερα. Πρώτος ομιλητής ο Γιώργος Παπαθανασίου από το χώρο των συμμαθητών Χαρακτηριστικά είναι τα πιο κάτω αποσπάσματα από την ομιλία του «Το παλιό μας το Σχολείο. Η Παράγκα!… Όταν έχεις τόσες πολλές, τόσο δυνατές θετικές αναμνήσεις από ένα κομμάτι της ζωής σου -ίσως το πιο σημαντικό- όπως είναι το σχολείο, είναι πολύ εύκολο να θυμηθείς και συνάμα δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποια από αυτές. Μια από αυτές όμως κατέχει δεσπόζουσα θέση και την επιλέγω ως την πιο ωραία και διαρκή ανάμνηση από εκείνα τα χρόνια…. η σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης που έχτισα με αρκετούς από τους συμμαθητές μου και βρίσκονται μεταξύ μας, σχέση που κρατάει μέχρι σήμερα. Ο δεσμός μας θα είναι πάντα μοναδικός, αδιαπραγμάτευτος και ανεκτίμητος. Από στιγμιότυπα και περιστατικά τι να πρωτοθυμηθώ και να επιλέξω να μοιραστώ ως ανάμνηση από τα χρόνια εκείνα…; Πολύ δύσκολη η επιλογή! Οι αξέχαστες εκδρομές, σχολικές εορτές, λατρεμένοι καθηγητές και συμμαθητές που αποδείχθηκαν φίλοι για μία ζωή, οι πλάκες, το κουδούνι του διαλλείματος που ορμούσαμε όλοι στις σκάλες για να βγούμε έξω γρήγορα, οι αγωνίες αν θα μας σηκώσει για μάθημα ο καθηγητής, κάποιοι καθηγητές που ξεχώρισαν, το μέτρημα των ημερών της κοπάνας για να μη μείνουμε από τις απουσίες …Θα κάνω όμως μια προσπάθεια να αναφέρω κάποιες αναμνήσεις, που θα έλεγα ότι ξεχωρίζω, χωρίς να υποβαθμίζω κι άλλες αναμνήσεις, που θα ήταν αδύνατο να χωρέσουν στο χρόνο της σημερινής συνάντησης, ούτε μπορούν να χωρέσουν σε μερικές γραμμές…! Ξεφύλλισα λοιπόν το album των μαθητικών αναμνήσεων ξεκινώντας από τότε που ήλθα στο Γυμνάσιο Περιστερίου Θυμάμαι... Θυμάμαι…» Μετά το τέλος της ομιλίας του Γιώργου Παπαθανασίου ανεβαίνει στο βήμα η Δήμητρα Αλυφαντή , η οποία απευθυνόμενη στο ακροατήριο είπε: «Αισθάνομαι βαθειά συγκινημένη γιατί μετά από τόσα χρόνια βλέπω γύρω μου συγκεντρωμένους όλους τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου. Θέλω λοιπόν να σας ευχαριστήσω κατ’ αρχήν που με έχετε επιλέξει να σας εκπροσωπώ στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου της Γενιάς της Παράγκας. Επίσης να ευχαριστήσω και όλους τους προϋπάρξαντες Προέδρους και Αναπληρωτές της 18ης Σειράς που εργάστηκαν γι’ αυτήν. Τον Νίκο Τζιβολιά, τον Τάκη Παπάζογλου, την Καίτη Σαββαϊδου, τη Μαρία Σταυρουλάκη. Όσο για τη Γεωργία Λασποπούλου αυτή βρίσκεται κοντά μου και με βοηθάει όσο γίνεται καλλίτερα. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα αυτούς που είχαν την έμπνευση και κοπίασαν για τη βραδιά αυτή. Τελειώνοντας αυτό θα μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ ένα παραμύθι. «Μια φορά κι έναν καιρό σε μια γωνιά μιας φτωχιάς πόλης ήταν ένα ξύλινο Γυμνάσιο... τόσο δα μικρό, που οι εκατοντάδες μαθητές του φοιτούσαν μέσα σε αυτό με βάρδιες ...Παιδιά που τις περισσότερες φορές δανείζονταν βιβλία γιατί δεν είχαν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν. Που δεν είχαν 2ο ζευγάρι παπούτσια και τα καθαρά αλλά πολυκαιρισμένα ρούχα τους μαρτυρούσαν τις δυσκολίες των γονιών τους…. Εκεί, δίπλα σε πολύ σημαντικούς καθηγητές και επιτρέψτε μου να κάνω μνεία για το Μιχαλόπουλο στον οποίο οφείλω το «ευ ζην», δημιουργήθηκαν οι βάσεις για την εξέλιξή τους. «Το ξύλο είναι υλικό ζωντανό για αυτό είναι ζεστό» μου έλεγε ο πατέρας μου κι έτσι είναι… Μέσα στην ξύλινη αγκαλιά του το σχολείο αυτό ζέστανε τις καρδιές των μαθητών, γλύκανε τις ψυχές τους και τους έκανε να σχεδιάζουν το μέλλον τους και να ονειρεύονται γι’ αυτό. Τελειώνοντας λοιπόν, πολλά από αυτά τα παιδιά αξιώθηκαν να γίνουν διακεκριμένοι επιστήμονες, σπουδαίοι καλλιτέχνες, αλλά κυρίως εξαιρετικοί οικογενειάρχες... Κι εδώ θα έλεγα το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλλίτερα». Όμως το παραμύθι δεν έχει ακόμη τελειώσει .. Προχθές με ρώτησαν οι εγγονές μου και μου είπαν «Γιαγιά μίλησέ μας για το σχολείο σου...» Δεν πρόφτασα όμως να απαντήσω εγώ. Ο γιος μου πήγε κοντά τους και τους είπε: «Μπορώ εγώ να σας πω γι αυτό… Ήταν κάποτε ένα ξύλινο γυμνάσιο…!» Τον κύκλο των ομιλιών κλείνουν οι Νίκος Αντωνίου, Καίτη Σαββαίδου, Σούλα Μουστακάκη και Μαίρη Δημογέροντα. Ειδικότερα: Ο Νίκος Αντωνίου, αποδίδει διασκεδαστικά κι ευχάριστα τις «Αναμνήσεις στη γλώσσα της παρέας» με σατυρικές αναφορές σε στιγμιότυπα και συμμαθητές. Παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Άπειρα χρόνια πέρασαν να ξανασμίξουν πάλι τρείς φίλοι από τα παλιά, με άσπρο το κεφάλι. ……………………………………… Βουτσά σταμάτα να γελάς, θα φάς ακόμα μία, από το Βλάχο το σκληρό –διδάσκει τη Χημεία– ανάμεσα σε ρέψιμο και σε οξυρεγμία. Τον Γιαλαμά τον έπιασε γυμνές να ζωγραφίζει κι αμέσως του κοπάνησε, νεκρίλας πως μυρίζει. ……………………………………… Ταβάνα μου αξέχαστε και δέλφαξ μου Πυργέρη, εμείς οι κλόουν πάντοτε σας κάναμε χουνέρι. Το καλαμπούρι ήταν για μας ένα μεγάλο πάθος, μ’ αυτό γαλουχηθήκαμε, μπορεί και νάταν λάθος. Αμέτρητες οι θύμησες που θάχουμε να λέμε, για τη ζωή που πέρασε… γελάμε και δεν κλαίμε. Και επειδή όντας θνητοί δε θάμαστε αιώνια Το ραντεβού ας δώσουμε πάλι σε 5 χρόνια» Η Καίτη Σαββαίδου αναφέρεται στα ήθη της εποχής και σε στιγμιότυπα, που σημάδεψαν την πορεία της ζωής της στη συνέχεια . Παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «….Γέμιζαν οι δρόμοι αγόρια που σεβόντουσαν τα κορίτσια με τις μαύρες ποδιές. Ποδιές που έκρυβαν τα φτωχικά ρούχα που φορούσαν. Ρούχα φτιαγμένα από υφάσματα, αγορασμένα από τον έμπορα με δόσεις ………………………………… Ο χρόνος με τα χρώματα κυλάει. Με φωτεινά της Άνοιξης και γκρίζα του Χειμώνα. Οι φωτεινές της ζωής μας εικόνες είναι σαν σήμερα. Γιατί το αύριο ποιός το ξέρει; Ας φύγουμε με την ελπίδα ότι θα ξανανταμώσουμε πάλι με χαρά. όπως θα μας πει ο Κελαηδόνης με το τραγούδι του στο φινάλε της εκδήλωσής μας…» Η Σούλα Μουστακάκη αναφέρεται με γλαφυρότητα και συγκινησιακή φόρτιση στις συνθήκες και τον τρόπο λειτουργίας της παράγκας τα χρόνια εκείνα. Παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Εύχομαι για όλους με ΥΓΕΙΑ να τα εκατοστίσουμε, να χαρούμε τις οικογένειές μας, να λειτουργεί το μυαλό μας, να αναπολούμε τα αξέχαστα χρόνια που περάσαμε. Οι αναμνήσεις είναι ο μόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν μπορεί να μας διώξει. Τι να πρωτοθυμηθούμε από αυτή την Παράγκα; Μπαίνοντας στην τάξη, στο πάτωμα, βλέπαμε κάτι τρυπούλες που έβγαιναν κάτι συμπαθητικά ποντικάκια, γιατί φαίνεται πως κι αυτά ήθελαν να μάθουν γράμματα. Τι να μην λησμονήσουμε; Που όταν έβρεχε, από την οροφή έσταζε λίγο νεράκι; Αυτή η Παράγκα μπορεί να μην ήταν σαν τα σημερινά σχολεία, τριόροφα – τετραόροφα, έβγαλε όμως καλά παιδιά, επιστήμονες, επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, καλούς οικογενειάρχες. ………………………………………….. Μια ιστορία σχολική, τυλίχτηκε στα χρόνια ,κι απόψε που μας έσμιξε ο πόθος ο κρυφός είναι γιατί το πνεύμα της θα το κραυγάζει αιώνια κι αν η Παράγκα έπεσε, μας άφησε το ΦΩΣ» Τη Μαίρη Δημογέροντα , που για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί , εκπροσώπησε η Δήμητρα Αλυφαντή, η οποία αποδίδει με το δικό της τρόπο το επίκαιρο ποίημα της Μαίρης. Παρατίθενται χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Στη φιλία Θα κάνω ένα ταξίδι αλλιώτικο από τ΄ άλλα Θα πάρω ευθύς τη σάκα μου και θα ετοιμαστώ Στη χρονομηχανή θα μπω Για να με πάει στο σχολειό που τόσο αγαπώ ……………………………………………. Σαν τα χατες να πέρασε μονάχα μια ημέρα Κι όποιος ρωτήσει τι είναι αυτό, που τόσα χρόνια πέρασαν, μας άσπρισαν, μας γέρασαν και το κουράγιο ακάματο να μένει δυνατό; Η νεανική μας η ψυχή απάντηση θα δώσει Είναι η φιλία δυνατή. Και έχει βαθειά ριζώσει…» Μετά από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, που θύμισαν κομμάτια από την ζωή του σχολείου η Λίνα δίνει το λόγο στον τελευταίο ομιλητή Χρήστο Μπολώση, αφού αναρωτιέται: «Αλήθεια, μπορούνε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω; Μπορεί να βοηθήσει ίσως λίγο ο Φάουστ με την εμπειρία του; Δύσκολα πράγματα. Πάντως ποτέ μία προσπάθεια δεν έβλαψε. Τη δουλειά του Γκαίτε θα προσπαθήσει να κάνει ο συμμαθητής Χρήστος Μπολώσης». Ανεβαίνει στο βήμα ο Χρήστος Μπολώσης, ο οποίος έχοντας κάνει μια εξαιρετική προετοιμασία, παρουσιάζει την εξαετία 1956-1962, την περίοδο δηλαδή των μαθητικών μας χρόνων, εμπλουτίζοντάς την και ζωντανεύοντάς την μέσα από εικόνες, φωτογραφίες και μουσικά αφιερώματα της εποχής. Σημαντικά νέα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά από την ελληνική και διεθνή επικαιρότητα, που απασχολούσαν την εποχή εκείνη, παρελαύνουν με χρονική συνέπεια μπροστά από το ακροατήριο. Ένα ακροατήριο αποτελούμενο βασικά από συμμαθητές και συμμαθήτριες καθώς και αρκετούς φίλους τους, που στο σύνολό τους σχεδόν ανήκουν στην εποχή της δεκαετίας του 50. Και όπως ήταν φυσικό ξαναζωντανεύουν οι θύμησες της εποχής και τους κάνουν να ξαναζούν, υπό μορφή αναμνήσεων τις ανεπανάληπτες εκείνες στιγμές που τους συντρόφευαν στη μαθητική τους ζωή. Για να μην μειωθεί η σημαντική παρουσίαση του Χρήστου δεν κρίνεται σκόπιμο να παρατεθούν αποσπάσματα, ούτε και θα ωφελούσε κάτι τέτοιο. Απλά παρατίθεται η αρχή και το τέλος της παρουσίασης. «Κυρίες και κύριοι ή μάλλον παιδιά, καλησπέρα σας Ο Περιστεριώτης Γρηγόρης Μπιθικώτσης, έκανε μια στάση στο Περιστέρι και θυμήθηκε το σπίτι του, στην οδό Μυκηνών, μόλις λίγα μέτρα από εδώ που βρισκόμαστε. Το ίδιο θα κάνουμε κι’ εμείς. Θα σταματήσουμε στο τότε. ……………………………………………………………… Τα χρόνια τα παλιά δεν ξανάρχονται πίσω. Το λέει και η Βέμπο (Μουσική – τραγούδι: Βέμπο). ……………………………………………………………… Η βόλτα μας στην παλιά μας γειτονιά τελείωσε ((Μουσική – τραγούδι: Ζαμπέτας) Τα καλύτερά μας χρόνια είχαν περάσει. Τα πιο καλά τα έχουμε μπροστά μας. Όμως φεύγουν τα νιάτα (Μουσική – τραγούδι: Φεύγουν τα νιάτα)» Φθάνοντας στο τέλος της διαδρομής του ταξιδιού των νοσταλγικών αναμνήσεων και αφού η Λίνα υπενθυμίζει ότι μετά το πέρας της εκδήλωσης θα ακολουθήσει η μουσικοχορευτική συνεστίαση στο Κέντρο ΘΩΜΑΣ, ο Γιώργος Παπαθανασίου απευθύνει εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής αποχαιρετιστήριο μήνυμα «Ελπίζουμε ότι σας ανταμείψαμε για το χρόνο και την υπομονή που διαθέσατε. Μπορεί να περάσαμε τα τρίτα “ήντα”, που σημαίνει, ότι η καλή μας καρδιά, οδεύει σιγά - σιγά προς την καλή μας ….ψυχή! Όμως και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε και στις οποίες δεν αναφερθήκαμε για ευνόητους λόγους, δεν το βάζουμε κάτω. Μπορεί να μην έχουμε την ορμή και την τόλμη των νιάτων. Έχουμε όμως τη φλόγα, την πίστη και την πείρα των ανθρώπων, που μεγάλωσαν με μεγάλες στερήσεις και γαλουχήθηκαν με ιδεατές αρχές, εφόδια που αν μας αξιώσει ο Θεός, μπορούν να μας βοηθήσουν και να βοηθήσουμε κι άλλους, να ξεπεράσουμε την κρίση... Ανήκουμε σε αυτούς τους αισιόδοξους, που ενεργούν σαν να πρόκειται να ζήσουν πάνω από εκατό χρόνια, ώστε να προλάβουμε να κάνουμε αυτά, που προγραμματίζουμε και να βοηθήσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας όσο μπορούμε ακόμα. Από αυτούς που λένε “Στα 70 περπατώ τα 100 να φθάσω, κι όταν θα φθάσω 100, τότε θα κάτσω να σκεφθώ, αν πρέπει να γεράσω!” Με την ελπίδα λοιπόν ότι θα μας έχει καλά ο θεός, δίνουμε την υπόσχεση να επαναληφθεί η συνάντηση με όλους παρόντες ξανά σε 5 χρόνια, με τη συμπλήρωση 60 ετών από την αποφοίτησή μας» Το τέλος της εκδήλωσης γράφει η μουσική χορωδία με τον Μαέστρο Παντελή Γούσα που με τη συμμετοχή του ακροατηρίου τραγουδά τα τραγούδια αποχαιρετισμού Όχι δεν χωριζόμαστε (Λουκιανός Κηλαηδόνης), Ας κρατήσουν οι χοροί (Διονύσης Σαββόπουλος) και Να μείνουμε πάντα παιδιά (CHARMS) και ολοκληρώνεται με τον ύμνο - τραγούδι της Γενιάς της Παράγκας «Ξύλινο Γυμνάσιο». 3. Η Συνεστίαση Στη συνέχεια ακολούθησε συνεστίαση στο Κέντρο «ΘΩΜΑΣ», όπου με τη συνοδεία Μουσικού Συγκροτήματος ολοκληρώθηκε η πανηγυρική αυτή επετειακή εκδήλωση της 18ης Σειράς, με την οποία ξαναζωντάνεψαν οι αναμνήσεις μιας νοσταλγικής εποχής , αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις των συμμαθητών και συμμαθητριών που είχαν χρόνια να ειδωθούν και έφεραν πιο κοντά τους παλιούς φίλους. Να μας έχει λοιπόν ο Θεός καλά και ραντεβού όλοι ξανά σε 5 χρόνια Επισήμανση 1: Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους ομιλητές γιατί λόγω του περιορισμένου χώρου που μας διατέθηκε στην εφημερίδα δεν κατέστη δυνατόν να καταγραφεί , όπως θα έπρεπε, το περιεχόμενο των ομιλιών κι ως εκ τούτου η απόδοση των αποσπασμάτων είναι ελλιπής και δεν αποτυπώνει ούτε την πραγματική διάσταση των σχετικών αναφορών ούτε την έκταση των συναισθημάτων που τις συνοδεύουν. Για τους συμμαθητές και συμμαθήτριες της 18ης σειράς πάντως, αλλά και τρίτους ενδιαφερόμενους, υπάρχει η πρόθεση να εκπονηθεί σε εύθετο χρόνο το πλήρες χρονικό, διανθισμένο και με φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση και τη συνεστίαση. Σχετικά θα υπάρξει ενημέρωση. Επισήμανση 2: Ο Νίκος Αντωνίου ειδικά για την εκδήλωση αυτή συνέθεσε και μελοποίησε τον ύμνο - τραγούδι της 18ης Σειράς της Γενιάς της Παράγκας, τον οποίο ενορχήστρωσε ο Θάνος Μπένος και προθυμοποιήθηκε να τραγουδήσει ο Τέρης Χρυσός. Επίσης συνέγραψε ένα σκετς για την παράγκα με απόδοση σε ρυθμό ραπ. Και οι δύο δημιουργίες, μολονότι ήταν στο πρόγραμμα της εκδήλωσης, δεν κατέστη δυνατόν να παρουσιαστούν λόγω του περιορισμένου χρόνου που απέμεινε κατά την εξέλιξη του προγράμματος. Οι δημιουργίες αυτές θα δοθεί η ευκαιρία να παρουσιαστούν είτε σε εκδήλωση του Συλλόγου της Γενιάς της Παράγκας είτε σε εκδήλωση της 18ης Σειράς. |
|